Operom za decu “Dečja soba” kompozitora Milenka Živkovića, a na tekst Desanke Maksimović, zatvorene su ovogodišnje 53. Beogradske muzičke svečanosti (Bemus).
Predstava je izvedena u Malom pozlrištu “Duško Radović”, a uloge su tumačili polaznici projekta „Opera: Past, Present, Perfect!“: Biljana Jovanović, Boris Papak, Olivera Krivokuća, Isidora Bogdanović, Sara Ristić i Mina Nikolić. U operi je učestvovao i hor Dečijeg kulturnog centra „Naći svoju zvezdu“ pod vođstvom dirigenta Snežane Despotović, kao i solisti Muzičke škole „Vojislav Vučković“ klase profesora Maje Đokić.
Reditelji su Natalija Stanković i Mateja Đedović, koreografi Ana Bošković i Mila Stijak, a dirigovao je Milan Nedeljković.
“Dečja soba“ je prva opera za decu u Srbiji, koja je napisana u klasičnoj formi. Sastavljena je od kraćih muzičko-scenskih slika i prikazuje obične, univerzalne, svakodnevne teme iz života jedne porodice.
Radnja se dešava u sobi četiri devojčice, sestre, koje se suprotstavljaju dosadnim svakodnevnim ritualima i zahtevima roditelja. Odjednom se u njihovoj sobi
pojavljuje 7 patuljaka (verovatno prema motivima bajke Snežana i sedam patuljaka), koji kroz pesmu i igru govore devojčicama da moraju da spavaju, jedu i budu dobre i slušaju roditelje, inače će ostati male, patuljaste poput njih.
Zatim se radnja premešta u šumu, gde devojčice i dalje ne spavaju, već maštaju i fantaziraju, uživajući u igri sa mnogobrojnim šumskim životinjama.
Scene iz šume su prelepe, prepune šarenila i divnih kostima glumaca koji su “maskirani” u životinje, pa je to deo opere koji se najviše dopao mom 5-ogodišnjem sinu Milutinu.
Još jedna simbolika je pesma kvarteta papagaja, pošto su glavni likovi četiri sestre, koji pevaju jednu od najlepših pesama u ovoj operi.
Posle te scene se ponovo pojavljuju patuljci koji podsećaju devojčice da treba da se vrate kući na spavanje, čime se opera i završava.
Bilo je kratko i slatko. Glumci-pevači su doživeli ovacije od publike, tako da je predstava bila veoma uspešna i publici se dopala.
Zbog večernjeg termina je, pretpostavljam, bilo više odraslih nego dece, ali to bi moglo da se promeni ako se predstava bude stavila na redovni repertoar.
Takođe, scena “Radovića” je mala da primi i pevače i orkestar, malo su se gurali, trebalo bi naći neko bolje rešenje.
Zasluga za oživljavanje ove opere pripada dirigentu Milanu Nedeljkoviću, koji je i sam bio u kostimu tvora, jer mu je ispod fraka virio rep, a u jednom momentu je publiku poprskao “mirisom” koji ispušta ova simpatična životinjica, koja je deci najpoznatija po crtaću Pepe le Tvor.
On je prilikom prelistavanja časopisa i knjiga u biblioteci u Valjevu pronašao ovaj zaboravljeni tekst i došao na ideju da se on ponovo vrsti na scenu, gde mu je mesto.
Nadamo se da Bemus neće biti kraj za ovu predstavu, te da će neko od beogradskih pozorišta uvrstiti “Dečju sobu” u svoj redovan repertoar, pošto je deo našeg kulturnog nasleđa i redak primer dela namenjenog deci, u nekom terminu koji će biti više prilagođen mladoj publici.
Marija Jovanović Mitrović
Specijalno za MusikuPasionatu