Габријела Георгијева, тренутно наjпознатиjи бугарски сопран, jе говорила за Музику пасионату
Први сусрет са опером.
Уписала сам Музичку академију „Панчо Владигеров“ у Софији и онда отишла први пут у оперу. Не верујем у случајне ствари, али – ја сам 90-их година завршила средњу школу и нисам имала никакве везе са музиком. То је било веома тешко време. Нисам могла да пронађем никакав посао. Онда сам чула да постоји једно место у оперети, тражили су некога ко би шио женске костиме. Тамо сам први пут видела оперске певаче, упознала се са њима и осетила да је то нешто посебно, веома занимљиво и интересантно и пожелела сам да и сама почнем да певам. Отишла сам на аудицију код једне жене професора, коју су ми ти певачи препоручили, положила сам и тако сам прво уписала Академију, а после доспела до своје садашње куће, Софијске државне опере.
Moja прва опера је била Аида.
Завршила сам Академију као мецосопран. После сам специјализирала у Риму у кући Бориса Христова, нашег великог баса, који је оставио легат Бугарској, како би ту могли да се усавршавају млади певачи. То се сада зове Академија уметности и културе „Борис Христов“.
Када сам се вратила, почела сам да радим као асистент свог професора на Новом бугарском универзитету на предмету Опера. То ми је помогло да након тога променим свој глас у сопран, јер сам осећала и знала да сам ја сопран.
Такође сам била код једног фонијатра, човека који је предавао на предмету „Вокална фонологија“ на Академији, он ми је рекао да је мог глас „спинто“ сопран, а временом ће постати драмски.
Када сам дипломирала као мецосопран, отишла сам код чувене Гене Димитрове, коjа је тада припремала турнеју Софијске опере у Јапану, певала је Ђоконду. Замолила сам је да ме чује.
Како се десила та забуна, сопран / мецосопран?
Нисам уопште певала док сам студирала, на Академији сам само учила, тек сам после дебитовала на оперској сцени. Спремала сам мецосопранске улоге, Еболи, Ацучену.
Онда сам отишла код Гене, она ме је погледала и рекла: „Знаш девојко, нема ту сопран, мецосопран, или знаш да певаш или не знаш“!
Почела сам да радим са њом сопранске арије и није било упитно да ли сам сопран или не.
Она је била захтевна и према студентима и према себи и према свима. Била је веома директна. Често је младим људима, певачима, пошто их је чула, одмах рекла „ради нешто друго ако ти се свиђа, није опера за тебе“. Многи су говорили да је она можда превише директна и да је многима срушила самопоуздање. По мом мишљењу, она је била у праву. Боље је да ти одмах кажу истину, него да те пет година лажу и пусте те да изгубиш своју младост радећи нешто у чему ниси добар.
Аплауз, стојеће овације за Норму?
Публика увек осети када ти даш своје срце, енергију, емоције и они то награде. Одушеви те то и мотивише те да се још више трудиш и да радиш још боље.
Норма и/или Турандот?
Веома волим Турандот, то је сјајна улога, високо расположена, јако напорна и тешка. Велико ми је задовољство певати Турандот. Са друге стране, Норма и Аида су пуно теже од Турандот. У Норми има и драматизма и лирике, она у себи има различите емоције и твој глас мора да има другачије боје. Норма у себи има и драматичност и „ађилита“ (итал. domišljatost, lukavost, spretnost da se ostvari neki cilj), брзине, промене темпа… Турандот певам веома драматично, али у целом другом чину имам само једну боју гласа, веома високо.
Омиљени композитор.
Певала сам пуно Вердија и Пучинија, али веома волим да експериментишем. Певала сам недавно „Аријадну са Наксоса“ Штрауса. То је дивна музика која ми се веома допада. Певала сам Дона Елвиру у Моцартовом „Дон Жуану“, то је такође прелепа улога.
Волим Норму, видели сте и вечерас на сцени, мени та улога савршено пристаје, попут рукавица које као да су скројене за вас, угодно се осећам на сцени.
Веома волим Пучинија и Вердија, да, њих двојицу највише, они су ми омиљени.
Неостварене жељe?
Имам понуду за Изолду, али о томе размишљам још увек. Желела бих да певам Дездемону у „Отелу“, али не знам како би публика реаговала на то. Не знам ни ко би ми дао ту прилику.
Мој сан, највећа жеља је била улога лејди Магбет, али сам тај сан остварила јер сам отпевала ту улогу у Варни пре неколико година. Овде ми нису дали.
У Београдској опери је био постављен „Отело“, али веома кратко је био на репертоару. Можда га нови директор Никола Мијаиловић обнови и позове Вас?
Да, познајем Николу, упознали смо се, он jе често певао у Софиjи. Желим му срећу у раду на новој функцији. Пуно га поздравите од мене ако га сретнете.
И да, са великим задовољством бих прихватила улогу Дездемоне, ако ми понуде.
Jednom ste bili u Beogradu, ali niste pevali?
Tako je. Vaš poznati mecosopran Nataša Jović Trivić, umetnički i idejni tvorac organizacije “Moto” (Музичко-оперско-театарска организација), pozvala me je da budem u žiriju međunarodnog takmičenja “Nikola Cvejić” koje se održava u Rumi. Nakon završetka tog takmičenja, Nataša je predložila da napravimo druženje sa publikom u Muzeju Narodnog pozorišta.
Direktor muzeja gospodin Dragan Stevović je vodio razgovor (prezentaciju mog rada) i bio je veoma divan u tome. Ja sam imala tremu, ali sam se zahvaljujući tome što je on bio veoma drag i lepo je govorio o meni i mojoj karijeri, ubrzo sasvim opustila i zaboravila da me je bilo strah da stanem ispred publike i govorim o sebi. To je zaista veoma teško, mnogo je lakše naučiti veliku opersku ulogu i pevati je pred punom salom!
Neizmerno sam zahvalna Draganu na tome, molim da i njega pozdravite kada ga vidite.
Следећи наступи?
Певам доста у Варни, давно у Пловдиву, сада ћу певати Турандот у Бургасу, у Старој Загори ћу певати Одабелу у „Атили“ 5. августа на отвореном.
А ван ван Бугарске?
Издвојила бих наступ у Бечкој државној опери „Бал под маскама“ са Робертом Алањом, у Цириху „Набуко“ са диригентом Нелом Сантиjем, такође и „Бал под маскама“ код њих… Певала сам у Загребу, Ријеци и Сплиту, Марибору…
Циљеви? Арена ди Верона, Скала?
Наравно, имам жеље да певам у великим оперским кућама и на фестивалима и не бих одбила такве понуде. Али, дошла су тешка времена, све се донекле срушило, овај ковид нам је донео велике проблеме, поготово нама уметницима.
Ваш савет младим певачима?
Увек им кажем да је наш посао веома тежак, морају то да прихвате и да се навикну, да „тренирају“ да раде, да буду дисциплиновани као спартански војници, дакле веома строги према себи и ономе што раде. Некима је тешко да само изађу на сцену и кажу само своје име.
Веома сам захтевна према њима. Они морају пуно да раде и да имаjу добар карактер. Глас је база коју мораш да имаш и од које почињемо. А онда крећемо са техником и вежбом, морају да буду упорни и да имају карактер како би издржали напор који постоји на сцени.
Постоји много певача који имају добар глас, али немају психу и они не могу да издрже тај притисак. И обрнуто, имају психу, али немају глас.
Ваши узори?
Гена, наравно. Монсерат Кабаље, Рената Ското, она је дивна. Сада, од актуелних – Сондра Радвановски, она дивно пева, Лизет Оропеза, она је мало лиричнији сопран…
Класична или модерна опера?
Рекла бих да треба бити микс тога, али ипак морамо знати како је то замислио композитор, на пример Пучини у то своје време, не сме бити премодерно. Треба наћи средину, али сам више за класичну продукцију него за модерну.
Шта радите када нисте на сцени?
Тада сам углавном на Академији, дајем часове. Ускоро ћу постати доцент.
Веома сам срећна и поносно истичем да је мој студент Моника Зашева била на музичком такмичењу „Белведер“ и да је у конкуренцији од чак 1200 младих певача стигла до финала које је одржано у Риги! Занимљиво је и мени несхватљиво и неприхватљиво да је у финалу учествовало чак 15 девојака, а они су награде дали петорици момака, ниједну девојку нису наградили!
Ван музике волим да кувам, проводим дивне сусрете са својим пријатељима.
Не волим да куцкам поруке, чим неко крене да ми пише, одмах дигнем слушалицу и позовем, не могу три сата да пишем, већ се у три минута све договоримо.
Да ли смо нешто заборавили да поменемо?
На академији сам написала докторски рад на тему „Педагогика Гене Димитрове“. Она никоме није наплаћивала часове, а многи који нису били из Софије су живели у њеном стану. Она им је кувала, чак је и плаћала њихове часове са пијанистима. Ни мени није наплатила часове, тако да је мој рад на ову тему захвалност њој за сву њену помоћ и менторство.
Гена је маштала на направи Академију на којој би радила и помагала младим талентованим певачима. Имала је још пуно тога да каже и да нас научи!
Веома сам задовољна овим радом и следеће што желим је да га објавим као књигу, али за то ми треба још мало времена.
Габријела Георгијева је на Музичкој академији дипломирала 1998. године, а докторирала је недавно и сада је доцент на тој истој академији која носи име „Панчо Владигеров“.
Усавршавала је технику певања код чувеног сопрана Гене Димитрове, као и код тенора Калудија Калудова.
Певала је лејди Магбет у Варни фебруара ове године поводом 80 година од рођења Кузмана Попова, бугарског оперског редитеља, а дириговао је млади талентовани Италијан Јакопо Сипари ди Пескарели.
У марту ове године је улогом Норме обележила 20 година уметничког рада на сцени Софијске државне опере и балета.
Веома често снима за Бугарски народни радио.
Њене остале улоге, које нису већ поменуте у интервјуу:
Манон Леско, Тоска, Елизабета Валоа, Леонора („Трубадур“, „Моћ судбине“), Дидо („Дидо и Енеја“), Мадалена де Коањи (Андреа Шеније).
Њен огроман талент, љубав и посвећеност оперском певању чине је преданим делатником кога бројни редитељи и диригенти радо позивају на сарадњу.
Удата је и има сина.